öptüm yanağından ayrılığın
sen yokken
kış yağdı yüreğime lapa lapa kar oldu hüzünlerim çaresizliği kucakladım yalnızlıkla arkadaş oldum sen yerine sen yokken umudumun nefesi tükendi sensizliğe açılıyor her sabah pencereler gökkuşağının renkleri aynı güneş karanlığa yenildi sen yokken olmakla olmamak aynı dizde derman yok yürekten fer çekildi sokak lambaları zifiri yayıyor gönlüme sen yokken kimsesizliğe sarılıp yattım öptüm yanağından ayrılığın ellerimi uzattım boşluğa belki tutarsın diye kaldım yine böyle tek başıma |