Veda,
kapıyı çarpan rüzgar değildi.
O, kapı kolunun
elinde yavaşça soğumasıydı.
Biliyordum, bu sefer dönüş yoktu.
Ve o kesinlik,
gürültüden daha ağırdı.
Sözcükler bitti.
Tüm o 'kal'lar, 'gitme'ler, 'ne olur'lar
tükendi.
Geriye kalan tek şey,
birbirimizin yüzüne
uzun süre bakmaktı.
O bakış,
en net, en sessiz itiraf oldu.
Hüzün,
o anın bitmesini istememekti.
Ama kabulleniş,
o anın zaten sonsuz olduğunu bilmekti.
Çünkü bir kez yaşandı.
Vedanın kesinliği,
sana öğretir ki,
bazı şeyler için savaşılmaz.
Sadece, derin bir nefes alınır
ve bırakılır.
Bu, yenilgi değil.
Bu, doğanın kanunudur.
Her şeyin bir bitişi vardır.
Ve o bitiş,
kendi içinde bir armoni taşır.
Bir döngünün tamamlanışının
sakin, kaçınılmaz sesi.
Şimdi burada,
sensizliğin kesinliği içindeyim.
Ve bu kesinlik, bana,
huzurlu olmayı öğreten
en büyük sükûnet oldu.