Ne zaman ki dünya,
Kendini yorgun bir nefes gibi bırakır evrenin kucağına,
İşte o an başlar asıl melodi,
Ne bir tel sesi ne de bir davul gümbürtüsü;
Yalnızca sessizliğin senfonisi.
Gözlerin kapandığında, içeride açılan o büyük,
O dipsiz ve engin boşluk,
Her bir atomun, her bir hücrenin fısıltısını toplar,
Onları bir araya getirir görünmez bir orkestrada.
Bu, kendiyle barışmanın, varoluşun en yalın sesi.
Her şeyi susturduğunda dışarıdaki curcuna,
Kendi içindeki tınıları duymaya başlarsın;
Unutulmuş anıların yankısını,
Gelmekte olan bir düşüncenin hafif rüzgârını,
Ve hiç dinmeyen kalbinin o ritmik, o kadim çağrısını.
Bir armonidir bu,
Kayıp bir anahtarla kilitli sandıklardan çıkan,
Ruhun ve zamanın mükemmel uyumu.
Duymak için kulak gerekmez buna,
Yalnızca hazır bir yürek.
Çünkü en büyük armoniler,
Sözden ve notadan arınmış o beyaz boşlukta doğar.
Bir dağın yamaçlarında eriyen kar suyunun toprağa sızması gibi,
Yavaş ve kaçınılmaz,
Öylece yayılır içindeki o büyük huzur.
Ve anlarsın:
Gerçek armoni, gürültüde değil, derin sessizlikte gizlidir.