Köyde yaz sıcağı, toprak çatlaklarından yukarı sızıyor, dağlardan
gelen rüzgârla bile dinmiyordu. Halil yirmili yaşlarının başındaydı
artık. Uzamış gövdesi, sertleşmiş elleri ve büsbütün içine çökmüş ba
kışlarıyla çocukluktan çıkmıştı. Artık kimse ona soru sormuyordu; o
da kimseye cevap vermiyordu.
Fakat o yaz her şeyi değiştirdi. Çünkü o yaz, Zehra köye geri dön
dü.
• Zehra — Halil’in İçine Gömdüğü Ses
Zehra, öğretmen okulunu bitirip köye kısa bir süreliğine dönmüş
tü. Sırtında büyük bir kitap çantası, yüzünde şehir tozu ve gözlerinde
Halil’i yıllar sonra bile hatırlayan bir parıltı vardı. Halil onu uzaktan
izledi. Sözcükler içinden kalkmadı. Kalbi bir şey söyledi, ama dudak
ları susmayı tercih etti.
Zehra bir gün Halil’in yanına yürüdü:
“Sen hep böyle mi kalacaksın Halil? Sanki kelimelerin var ama
hepsi bir kuyunun dibine atılmış gibi…”
Halil sadece başını eğdi. Cevap vermedi. Ama o gece rüyasında o
kuyuya indi. Ve Zehra oradaydı — gömülü kelimelerle birlikte.
• Köyde Sessiz Bir Kırılma
Tam bu sessiz aşk filizlenmeye çalışırken, köydeki arazilerin pay
laşımıyla ilgili eski bir mesele patladı. Halil’in ailesiyle, karşı mahal
lenin önde gelenlerinden biri arasında yıllardır süren gerginlik yeni
77
Sessiz Sofra
den alevlendi. Ağa Yusuf’un adamları gece yarısı Halil’in dayısının
tarlasına hayvan saldı. Kırılan sadece ürünler değil, yılların sabrıyla
kurulan sessizlikti.
Bir sabah köy meydanında Zehra, Halil’in yüzüne baktı:
“Sessiz kalırsan bu toprak sadece ekmek değil, utanç da üretir Ha
lil. Konuşmamak bazen vicdana ihanet eder.”
Halil bir an sustu. Sonra ilk kez, belki hayatında ilk kez konuştu:
“Sustum çünkü korktum. Ama şimdi korkumdan utanıyorum.”
• Aşkın Kaybı, Sessizliğin Kalışı
Zehra bir daha konuşmadı. Bir hafta sonra köyden ayrıldı. Gidişi
mektupsuz du. Halil’in kalbinde yalnız bir cümle kaldı:
“Bazı insanlar gider, çünkü kalmak için önce senin kendini bul
man gerekir.”
Halil bir daha o kadar yüksek sesle konuşması. Ama o bir cümle,
hayatını ikiye böldü: Önce ve sonra.