Telefonun ekranı buz gibi. Saatlerdir bakıyorum. Oysa dün gece, tam da bu ekranda senin yüzün parlıyordu. Şimdi, aramızdaki tek bağlantı, cevapsız kalmış bir mesaj zinciri. Kelimeler, havada asılı kalmış, gönderilmeyi bekleyen birer hayalet gibi.

Kapı eşiği. Senin son duruşun. Elinde o küçük, mavi valiz. Söylenmemiş her şeyin ağırlığı, duvarların sıvasına işlemiş gibiydi. Gözlerinde ne bir öfke, ne de bir pişmanlık vardı; sadece yorgun bir kabulleniş. Sanki ikimiz de bu anın er ya da geç geleceğini biliyorduk ve itiraz etmeye gücümüz kalmamıştı.

Şimdi mutfaktayım. İki fincanlık kahve makinesi, tek kişilik bir hüzün demliyor. Senin bıraktığın o yarım kalmış kitap, sehpanın üzerinde açık duruyor. Hangi sayfada kaldığını bile hatırlayamıyorum. Sayfayı çevirsem, kokun dağılır diye korkuyorum.

Bu şehir, sensiz de dönmeye devam ediyor. Tramvaylar geçiyor, insanlar işe gidiyor, yağmur yağıyor. Ama benim içimde, bütün bu hareket donmuş vaziyette. Sanki bir film karesinde mahsur kalmışım. Sadece bir tek şey gerçek: O boş koltuğun gölgesi.

Ve biliyor musun, en zoru ne? Seni özlemek değil. En zoru, sensizliğe alışmak zorunda kalmak. Seninle kurduğum gelecek planlarının, bir daha asla gerçekleşmeyecek, tozlu birer anı koleksiyonuna dönüşmesi. İşte bu, bir şiirin en uzun, en sessiz dizesi.