Bugün, torunum Zeynep'in ilk solo uçuşu. 18 yaşında, gözleri dedesinin gençliğindeki gibi parlıyor. Okulun bahçesinde, ona küçük bir kutu verdim: içinde babamın, benim ve oğlumun pilot rozetleri vardı.

"Büyükbaba," dedi ciddiyetle, "korkuyorum." Ona Cemal Hoca'nın bana söylediği sözleri tekrarladım: "Korku, seni canlı tutar. Tehlike, seni öldürür. İkisini asla karıştırma."

Robinson R44'ün kokpitinde, parmakları kontrollerin üzerinde geziniyordu. Motor çalıştı, rotorlar dönmeye başladı. Havalandığında, kalbim onunla birlikte yükseldi. Telsizden sesi geldi: "Solo tur tamamlandı. İniş için izin istiyorum."

İndiğinde, yüzünde o tarif edilmez ifade vardı - benim ilk solo uçuşumdakiyle aynı. Ona sarıldım. "Artık sen de bir havacısın" dedim.

Akşam, aile albümünü karıştırırken gördüm: büyükbabamın savaş pilotu fotoğrafı, benim ilk kurtarmam, oğlumun ilk uçuşu... ve şimdi Zeynep. Dört kuşak, aynı gökyüzüne aşık.

Zeynep yanıma oturdu. "Büyükbaba," dedi, "yarın ilk yardım dersim var. Bana bazı hikâyeler anlatır mısın?"

Başladım anlatmaya: "Bir zamanlar, Sarpeller'de kar fırtınasında..."