Affetmek ve Sarılmak

Güç, bazen incinmiş bir kalbi onarmaktadır.

Affetmek kolay değil. Hele de en yakınımızdan geldiyse yara… Ama en ağır yük de affedemediklerimizdir. Taş gibi oturur kalbin tam ortasına. Ne içeri sevgi girer, ne dışarı umut çıkar.

Ben affetmenin sadece birine iyilik yapmak değil, kendi içimi özgür bırakmak olduğunu zamanla öğrendim. Kalbimde taşıdığım kırgınlıklar ne kadar biriktikçe, o kadar yoruldum. Sonra bir gün, küçük bir sarılmanın her şeyi nasıl değiştirdiğini gördüm. Çünkü affetmek bazen bir sözcükle değil, bir bakışla, bir duruşla olur. “Hakkın helal olsun” demek bazen insanı iki dünyada da hafifletir.

Çocuklarımı izlerken bunu çokça fark ettim. Küsüp bir saat sonra yeniden oyunlarına dönüyorlar. Ne kibirleri var ne hesapları. Biz büyüdükçe unutuyoruz bunu. Oysa içten gelen bir sarılma, yılların yorgunluğunu silebilir.

Bir gün eşimle susarak geçirdiğimiz bir tartışmadan sonra sadece elini tuttum. Hiçbir şey söylemeden. O an anladım ki, bazen affetmek konuşmaktan çok, yanında kalmaya karar vermektir.

Affetmek; “haklıydım ama seni seviyorum” diyebilmektir. Ve sarılmak, her şeyi sıfırlamak değil; yeniden başlamak demektir. Çünkü sevgi kusursuzlukla değil, bağışlamakla büyür.