Masal 2: Uykuya Dalan Güneşin Rengi
Kocaman Gökyüzü’nde, her sabah dünyayı rengarenk boyayan bir kahraman vardı: Güneş Baba. O uyanmadan ne çiçekler açardı, ne de kuşlar şarkı söylerdi.
Ama bir sabah... dünya simsiyah uyanmadı, ama tüm renkler soluklaşmıştı. Kırmızı güller pembeleşmiş, yemyeşil çimler griye dönmüştü. Güneş Baba, yatağında mışıl mışıl uyuyordu ve kimse onu uyandıramıyordu.
Minik bir orman perisi olan Pıtırcık, dünyanın soluklaşmasına çok üzüldü. Ufacık kanatlarını çırparak gökyüzüne doğru yola çıktı. "Güneş Baba'yı uyandırmalıyım!"
Yolculuğu sırasında ilk önce, Rüyalar Diyarı’ndan gelen Mavi Rüya Kuşu ile karşılaştı. "Rüya Kuşu, sen her şeyi biliyorsun. Güneş Baba'yı nasıl uyandırırım?"
Rüya Kuşu, "Güneş Baba en çok kahkahayı sever. Onu uyandırmanın tek yolu, dünyadaki en içten kahkahayı bulmaktır."
Pıtırcık hemen aşağı indi. Orada, neşeyle çiçekten çiçeğe koşan Sarı Bal Arısı'nı buldu. "Sarı Arı, gülmeyi biliyor musun?"
Sarı Arı, bal yiyip vızıldadı: "Vızz, vızz! Ben çalışırken hep mutluyum, ama o en içten kahkaha nerede bulunur, bilemem."
Pıtırcık, üzgünce yürürken, rüzgârda sallanan Kırmızı Gelincik Çiçeği'ne rastladı. "Kırmızı Çiçek, hiç kimse içten kahkahayı bilmiyor."
Gelincik, yapraklarını rüzgârda salladı. "Biliriz! Kahkaha, yalnızken çıkmaz. Kahkaha, herkes bir araya gelip mutluluğu paylaştığında ortaya çıkar!"
Pıtırcık hemen bu fikri herkese duyurdu. Soluklaşmış kurbağalar, grileşmiş tavşanlar ve soluk çiçekler bir araya geldi. Pıtırcık, onlara Rüya Kuşu'nun uçuşunu, Sarı Arı'nın sakarlıklarını ve Gelincik'in dansını taklit etti.
Birdenbire, tüm canlılar aynı anda, koskocaman bir sesle gülmeye başladılar! Bu kahkaha o kadar samimi, o kadar güçlüydü ki, sesi Gökyüzü’ne ulaştı.
Güneş Baba, bu neşeli sese dayanamadı. Gözlerini açar açmaz, yorgunluğu uçup gitti ve dünyayı tekrar sıcacık, parlak ışığıyla kapladı. Güller tekrar kıpkırmızı, çimler yemyeşil oldu.
Pıtırcık gülümsedi. Neşenin gücü, en karanlık günleri bile aydınlatır ve en yorgun ruhu bile uyandırır.