Şaire denilir mi, yazma boşver sen diye?
Mumbarda inci arar, sedeften bir hediye.

Şiir, şairin dostu, âşığın sakisidir,
Edebiyat, divanda Fuzuli Bakisidir.

Ben şiirim, şairim, kelimelere mahkûm,
Şiirde mana saklı, ahenk ritminde malum.

Şiir gibi konuşur, şiir gibi yaşarız,
Sular gibi durulur, ırmak olur taşarız.

Gözün bir dili vardır, şiirin bin bir dili,
Şairlerin yazdığı aşk mektubu delili.

Şiir fikir aynası, sözler ise sürmesi,
Şairlere haz verir, bohça gibi dürmesi.

Şiir dilenci olur, dilenir aşk şehrinde,
Bazen bir sultan olur, hükmeder leyl mehrinde.

Şiir, ana rahminde bebeğidir şairin,
Doğumlar sancılıdır, bilir müteşairin.

İnsanlar ölür imiş, şiir ölesi değil,
Hak divanında kul ol, kullukla Hakk’a eğil.

Hakiki aşk mürsittir, seni yâre götürür,
Bülbül gibi bağında gece gündüz öttürür.

Şiir ney makamında anar da Rabbini,
Umulur ki hiç olur, bulursun tabibini.

Şiir aktıkça akar, şair gönlüne bakar,
Elmas mücevher gibi onu göğsüne takar.

Kırar isen bin bir kalp, şiirler neye yarar?
Hakiki adem ol ki, Hakk’tan gelsin her karar.

Alma mazlum ahını, yeme yetim hakkını,
Rabbimiz hesap sorar, karasıyla akını.