Sonsuz Döngü

Başlangıçlar ve sonlar, aslında aynı dairenin iki farklı noktasıdır. Her bitiş, tohumunu içinde saklayan yeni bir nefes. Sabah, her geceye; nefes, her soluğa; bahar, her kışa kaçınılmaz bir teslimiyetle döner. Bu, zamanın kendi içinde mırıldandığı melodidir.

Yürüyorum. Yol, ne kadar ileri giderse gitsin, eninde sonunda geriye dönmek zorundadır. Tıpkı suyun buharlaşıp yağmur olması, sonra tekrar denize dönmesi gibi. Biz, bu kesintisiz akışın farkında olmadan yaşayan parçalarıyız. Her gün kalkarız, aynı kaygıları yükleniriz, aynı umutlarla uyuruz.

Sonsuz döngü, bizi büyük bir tekrarın parçası olduğumuz gerçeğiyle yüzleştirir. Eylemlerimiz, duygularımız, hatta hatalarımız bile, evrende yankılanan eski, tanıdık ritimlerdir. Yaşam, kendini sürekli yeniden yazan, ama temel dramaturjiyi asla değiştirmeyen bir el yazmasıdır.

Bu döngüde ne bir çıkış ne de kesin bir varış noktası var. Sadece sürme eyleminin kendisi var. O yüzden, çemberin neresinde durduğumuzun önemi yok. Önemli olan, akışı hissetmek ve kendini bu büyük ritme bırakmaktır. Çünkü her düşüş, bir yükselişi; her kayıp, bir buluşmayı zorunlu kılar.

Bu bilinç, hem yorucu hem de huzur vericidir. Biliyorum; bu an sona erdiğinde, tıpkı güneşin doğuşu gibi, bir yenisi hemen başlayacak. Ve ben, bu büyük çarkın bir parçası olarak, tekrar, tekrar ve tekrar döneceğim. Devam etmek, tek varoluş kuralıdır.

Hüseyin TURHAL