İçimizdeki Görünmez Bahar

Umut, en karanlık gecenin sonunda beliren, söz vermeden gelen o ilk ışıktır. Bir vaat değil, bir eylemdir. Yıkılmış bir binanın çatlakları arasından başını uzatan, imkânsızlığı hiçe sayan o yeşil filizdir. Hayatın, ne kadar daraltırsan daralt, bir yolunu bulup devam edeceğinin sessiz ısrarıdır.

Bazen bir fısıltı kadar incedir. Kaybettiğini düşündüğün her şeyin, farklı bir surette, başka bir zamanda sana geri döneceği inancıdır. Gözlerin doluyken bile, avucunun içinde sımsıkı tuttuğun o küçük, pırıl pırıl kum tanesidir. Onu kaybetmekten korkarsın, çünkü bilirsin ki o parıltı, bütün geceyi aydınlatmaya yeter.

Umut, bizi harekete geçiren, durağanlığı reddeden enerjidir. Yokuş yukarı tırmanırken attığın o son adımdır. Yoruldun, bittin, ama bir sonraki adımın seni zirveye taşıyacağını biliyorsun. Bu bilgi, mantıktan değil, kalbin en derinindeki o köklü dirençten gelir.

En büyük gücü, görünmezliğindedir. Kimse sana somut bir kanıt sunmaz. Ama sen, o görünmez ipe tutunarak uçurumun kenarında dengede durursun. Umut, geleceğe uzatılmış bir eldir; henüz dokunulmamış, ama varlığıyla nefes aldıran bir inanç eylemidir. O, her şeye rağmen, yarının bugünden daha güzel olma ihtimalidir.

Hüseyin TURHAL