Gündüzün Bütün Yalanlarının Eridiği An

Gece, dünyanın üzerindeki kadife siyah örtüdür. Işıkların çekilmesiyle başlayan, her şeyi olduğundan daha derin, daha büyük gösteren bir illüzyon. Gündüzün bütün koşuşturmacası, telaşı ve gürültülü iddiaları bu örtünün altında eriyip gider. Gerçekler, loş bir fısıltıya dönüşür.

Bu, bir içe dönüş saatidir. Sokaklar boşalır, şehir sessizleşir. Ama bu sessizlik, bir boşluktan ziyade, yoğun bir doluluktur. Yıldızlar, bize ne kadar küçük ve yalnız olduğumuzu usulca hatırlatır. Ve biz, o devasa karanlığın altında, kendimizle yüzleşmek zorunda kalırız.

Gündüz sakladığımız her düşünce, bastırdığımız her duygu, Gece’nin karanlığında yüzeye çıkar. O, görünmez yaraların doktorudur. Acıyı hafifletmez, sadece onu kabul etmen için gereken sessizliği ve zamanı verir. Pencereden sızan ay ışığı, sanki bütün kederleri yıkamak için içeri giren, soğuk bir merhamet gibidir.

Gece, aynı zamanda en büyük umut kaynağıdır. Ne kadar uzun sürerse sürsün, ne kadar derinleşirse derinleşsin; herkes bilir ki, bu karanlığın bir sonu vardır. Her Gece, yeni bir şafağın garantisidir. Bu yüzden Gece, hem sırlarımızı barındıran bir kuyu hem de sabırla beklemeyi öğreten, gizemli bir öğretmendir.

Hüseyin TURHAL