Çilek ve Güneşin Fısıltısı

Gözlerimi kapattığımda bile, zihnimde beliriyor o görüntü: Bir yaz sabahının erken saatlerinde, henüz çiğ taneleriyle ıslak bir bahçede, güneşin ilk ışıklarıyla yıkanmış çilekler. Onlar sadece bir meyve değil; onlar, arzunun ve masumiyetin iç içe geçtiği, doğanın sunduğu en cüretkar davetlerden.

Her bir çilek, sanki özel bir ilgiyle, özenle şekillendirilmiş, yuvarlak ve davetkar... Ve o minik, keskin hatlar, yüzeydeki o hafif pütürlü doku, parmak uçlarımın hayalinde bile bir bekleyiş yaratıyor. Sanki dokunmaya, keşfedilmeye çağırıyor her bir zerresi.

En büyüleyici olanı ise, o incecik, gözden kaçmayacak kadar narin uçları. Sanki güneşin ilk öpücüğünü almış gibi, hafifçe turuncuya çalan bir parıltı taşıyorlar. Bu renk, ateşin başlamadan önceki son uykusu, bir gün doğumu öncesi titrek bir heyecan gibi. Bir vaat, bir davet... dokunulduğunda usulca canlanacak, kendi rengine ve dokusuna has bir uyarılma.

Onlara bakarken, doğanın en saf halinin, en şehvetli imgeleri barındırabileceğini anlıyorum. Her çilek, hem yabanıl bir cazibeyi hem de narince sunulmuş bir lezzeti fısıldıyor. O minik turuncu uçlar ise, sadece bekleyen değil, aynı zamanda arzulayan birer sessiz çığlık gibi...

Hüseyin TURHAL