Çay Keyfi

O an, günün bütün telaşını reddeden bir duraksamadır. Eller kupanın sıcaklığını ararken, camın ya da porselenin pürüzsüzlüğünde, parmak uçlarındaki bütün gerginlik yavaşça çözülür. Çay, sadece bir içecek değil, bir ritüeldir; hayatın aceleci ritmine karşı çekilmiş zarif bir fren.

Demliğin ince, buğulu sesi, mutfaktaki bütün diğer sesleri susturur. Kaşığın fincana vuruşu, tatlı bir melodiye dönüşür; ne çok hızlı ne çok yavaş, tam olması gerektiği gibi. Bardaktaki o kehribar rengi, bir sükunet vaadidir; kırmızının ve koyuluğun, sabırla demlenmiş bir huzur tonu.

Dudaklarına değen o ilk sıcaklık, boğazından aşağı inen o hafif acılık, sana hayatın da böyle dengelerden ibaret olduğunu hatırlatır. Ne çok tatlı ne de katlanılmaz acı; tam ortası, yaşanabilir olanın lezzeti. Her yudum, bir nefes alma, bir düşünme, bir geçmiş anı ziyaret etme iznidir.

Çay keyfi, en büyük lüks, en basit ihtiyaçtır. İster yalnızlıkta bir yoldaş, ister dost meclisinde bir bahane olsun, o dumanı tüten kupa, bizi kendimize döndüren, küçük ve buharlı bir adadır. Ve bilirsin, o çay bitinceye kadar, dünya seni bekleyebilir.

Hüseyin TURHAL