Bazen birinin adımları seni değil, seni bıraktığı yeri terk eder.
Sen ise o yerde kalırsın…
Bir sandalye gibi, oturulmamış ama orada bırakılmış.
Bir kitap gibi, yarım bırakılmış ama kapağı hâlâ açık.

Sen geçtin…
Ardında bıraktığın sessizliği hâlâ dinliyorum.
Sana ait her şey çoktan çekip gitmiş olabilir…
Ama ben, seni sevdiğim yerde hâlâ bekliyorum.
Değişmedi burası.
Zaman geçti ama ben değişemedim.
Çünkü bazı duyguların zamanı olmaz,
sadece yerleri olur.
Ve ben hâlâ oradayım.

***

Aynı sokakta yürüdüm geçen gün.
O köşeyi hatırlıyor musun?
Gülümseyip başını eğdiğin,
“Burada sana ilk defa âşık oldum” dediğin anı…
O köşe hâlâ orada.
Ama sen artık hiçbir köşede yoksun.

Her şey aynı aslında…
Kaldırımın çatlağı,
yoldan geçen yaşlı adam,
simitçinin çayı…
Hepsi aynı…
Bir tek sen eksiksin.

Ve eksik kalan sensen,
hiçbir şey tamamlanamıyor.

Zaman dediğin şey geçiyor evet…
Ama geçmekle iyileşmek aynı şey değilmiş.
Bunu sen gittikten sonra öğrendim.

**

Beklemek…
Birini değil,
onunla birlikte gömdüğün hâlini beklemek aslında.
Aynaya her bakışta
bir gün sana dönecek olan gözleri aramak.
Dönmeyeceğini bile bile.

Geceleri sessizliğe gömülen evin
içinde yankılanan adımlar gibi,
senin yokluğun da bir gürültüydü aslında.
Ne kadar sessiz olursa olsun,
kulaklarımı sağır eden bir sessizlik.

Zamanla içimde bir şey sustu.
Sen değil…
Seni çağıran hâlim yoruldu.
Her sabah “bugün gelir mi” diye uyanmak,
her gece “bir ses olur mu” diye susmak…
İnsanı en çok yoran şey beklemek değilmiş,
bir daha hiç gelmeyecek birini
hala umutla anmakmış.

Sen geçtin…
Bir yoldan değil sadece,
benim içimden geçtin.
Giderken ardında kapıları da kapattın.
Ama ben,
bir gün o kapı aralanır diye
önünde nöbet tuttum.

Oysa artık biliyorum…
Bazı kapılar kapanmaz,
çünkü hiçbir zaman tam açılmamıştır.

**

Sorma bana...
Adını andığımda gözlerim neden buğulu,
Kalbim neden her sessizlikte onun ismini fısıldıyor.
Sorma bana aşkı…
Çünkü aşk beni kör etti,
gidenin ardına bile bakamadım.

İçimde bir çocuk var,
Sana anlatamadığım her şeyi o yaşıyor şimdi.
Uyumuyor…
Uyuyunca düşlerime gelirsin diye korkuyor.
Küçük elleriyle seni çizeceği bir defter arıyor.
Ama senin yüzün artık sadece hatırladığım kadarsın.

Beklemek,
birinin gelmesini umut etmek değil…
Onun bir gün tekrar sevmesini hayal etmekmiş.
Ve bu en ağır yalanmış kendine.

Her geçen gün,
biraz daha sustum.
Biraz daha unuttum seni,
ama en çok kendimi…

Sen geçtin,
ben kaldım.
Ama kalan ben değilmişim belki de…
Kalan,
sana vedâ edemeyen benliğimmiş.

**

Bir sabah pencereyi açtım,
rüzgâr yüzüme çarptı…
Gidişini anımsattı belki,
ama o rüzgâr bu defa yıkmadı beni.
Sadece hatırlattı:
Geçmiş orada kaldı.
Ben buradayım.

Ağlamaktan yorgun düşmüş bir çocuk gibi
ellerimi yüzümden çektim.
Artık gözyaşlarımı saklamıyorum.
Çünkü senin yokluğunda bile
kendime varabildiğimi fark ettim.

Belki bu,
aşkın en sessiz zaferidir…
Unutmak değil,
kabul etmek.

Sen bir adam sevdin,
ben bir kadın sevdim...
Ve sevdim diye eksilmedim,
aksine tamamlandım.
Çünkü sevgi,
her zaman kavuşmak demek değildi.
Bazen sadece...
yanında kalamayacağını bilerek sevmekti.