(B) Bırakmam kimseye gurbet elinde
(C) Cenneti hayaller, yaşarım günü
(Ç) Çağlayıp akarım gönül selinde

(D) Diken, gül dalında nöbet tutarken

...

Doğan her günle birlikte
Yolladığım hayallerim
Güneşin her doğuşuyla
Sakladığım düşüncelerim

...

Varımız
Yoğumuz
Aldığımız nefes
Mutluluğumuz der köylüler
Dünyanın dengesi

...

Zihnimde dalgınlık ellerimde dermansızlık,
Beni çağırıyor hayat bağrını açmış gibi,
Kuşların cıvıltıları bir başka ahenk katıyor,
Hafiften okşayan meltem dindiriyor yüreğimi,
Kış bitmedi henüz her yanım kar boran tufan,

...

iyi ki doğdun...

Sen Akdenizli bir ağustosa doğarken
Yanında olmalıydım...
Bağışla bende herkes gibi mutluluğuna yakışmadım...

...

ince omuzlarıma bir serin inerdi
toplanırdı ötüşleri kuş ordusunun
göklerin evlâdı bulutlar tutuşurdu el ele
yağmurlar da düşerdi
hepsi birer tüyden damla

...

Çoğu kez eve haftalıksız dönen, yazlık sinemalara kaçak giren delikanlıları, fabrikalarda damarlarını bırakan işçi kızlarıyla yeni doğan yoksulluğuna yoksul ama bir tas çorbasını komşusuyla paylaşan bu güzel insanların yaşadığı yer, bir sevgi yumağı gibi bedenimi sarıyor, hayatın doğusuna mahsus o karşılıksız sunum, yeni doğanın yoksulluğunu örten acı güneşli bir gökyüzü gibi kuşatıyordu beni.
Oturduğum gecekondu ile İsmet Dayı ve kızı Cemile’nin avlusu arasında on metre var-yoktu. O gece onlara konuktum. Yemek yemiş olmam bir şey ifade etmiyordu. Orada da yemek zorundaydım. Yemek sonrası avludaki sohbette ismet Dayı ile ellerimizde birer kadeh rakı işte öyle yan yana, can cana, dem deme...
Gövdeleri kadar büyük, yürekleri kadar iyilik ve sevgi dolu bu insanları tanımam bu avluya ayak basmamla başlar. Ülkü Tamer’in gözlerinde serçeler yanan, bir aşktan bir dünya kuran sen yeni doğan benim için baştan başa bir avluydun. Heyhat! Sonra Cahit Külebi’nin “Sonra Mevsim Değişiverdi” dediği şey oldu. Bir kamu kuruluşundan emekli olan İsmet Dayı, emekli ikramiyesini bir bankere kaptırdı. Kamyonlarda şoförlük yapmaya başladı. Yorgun ve üzüntülü o büyük çocuk kalbi bu ihanete daha fazla dayanamadı. Cemile’ye inme geldi,sustu hala konuşmuyor. Her şey ne tuhaf çok sevdiğin Orhan Kemal romanlarına benziyor.
Avlu’da akşam oldu, karanlık çöktü, sofralar toplandı, herkes dağıldı. Ne ucuz şarap kafasıyla seyrettiğimiz Çirkin Kral filmleri, ne mahallenin ezbere bildiği Cem Karaca şarkıları. Bağ bozuldu.
“Mektupsuz koma beni. Aşkını uzun uzun anlat. Utanma anlatmaktan. Senin elin benim elimi tutsun. Birlikte sıçratsın ayaklarımız yeni doğanın çamurunu. Aynı duvar halısına işlensin ceylanlarımız“ diyordu Ülkü Tamer ya bence ceylanlarda o duvar halısından kaçalı çok oldu. Avluların sırt sırta vermiş dostluğu, evlerin, sokakların akrabalığı kalmadı. Sıcak yaz geceleri Cemile’nin niyet tutmak için avucuna topladığı ateş böcekleri de bir daha dönmemek üzere uçup gitti.

...

Yusuf Yılmaz
Bulutlar kara kara gelse de
Toprak yağmuru bekler.
Biraz sonra güneş açacak
Her yer bahara dönecek…

...

Güneş doğacak yeniden bu Dünyaya insanlarla
Bu karanlıkların sonu elbet aydınlık olacak bizlerle
Bu Dünyaya tüm insanlar yüzünü Güneşe dönecek
Güneş yeniden doğacak tüm insanlarla beraber olacak

...

Gönüllerde yansa Tevhid ateşi
Her gün karşılansa sabah güneşi
Kucaklayıverse kardeş kardeşi
Mutlu doğar güneş Karadeniz’de!

...