Renk körlüðü gibiydi yalnýzlýk
Yeþilimsi düþlerime al aðaçlar çiziyordum
Ve gündüzleri görmüyordum suyun rengini
Halbuki en çok su içmeyi seviyordum
/Renksizliðin güzelliðini bilmezdin sen
Ben sarýya boyadým su kurusu sessizliðimi/
Söylemediðim her tümcede papatyalar açýyordu
Dayanamayýp fal bakýyordum “seviyor, sevmiyor…”
Hay Allah!
Hep sevmiyor çýkýyordu
Ve yüksek perdeli aðlak haykýrýþlarýmda
Soluyordu papatyalar bir bir bir…
Þizofren gömleði gibiydi yalnýzlýk
Beyaz ama masum deðil
Melek beyazdý, gelinlik beyazdý, düþ be/yazdý
Ne vakit düþlerim karalandý bilmiyordum
Karalandý mý onu da bilmiyordum
Çok sesli senfoni gibiydi yalnýzlýk
Boþ sanýlan bir anfide verilen konserin
Onur konuðuydu hüznüm
Smokin giymiþti, gururluydu ve keyifli
“Bu mucizeyi ben yarattým” der gibiydi ifadesi
O an kemanýn namesinde gözlerini d/okuyordum
Gökyüzü dramý gibiydi yalnýzlýk
Gökkuþaðýna sekizinci rengi boyuyordum
Yaðmur ile güneþ arasýnda cereyan yapýyordu gülüþlerin
Ve kalp felci geçiriyordum ardýndan
Tutkulu bir aþkýn ufkunda tutuklu kalýp
Geçmiþimi hayaline zincirliyordum
Bir þehrin gölgesi gibiydi yalnýzlýk
Sonra mumlar söndü
Bir gün daha battý yüzünün coðrafyasýnda
Yüz çizgilerin þehrinin sýnýrlarýydý sevgilim
Ben o sýnýrlardan kovulan
Ve ansýzýn kýyýya vuran
Bir gazetenin sekizinci sayfasýnda kaybolan
Yokluðu günbegün noksan
Varlýðý yer ile yeksan
Sedasýz bir mülteciydim