umut

küçük dünyamýzda büyük insanýz
bir kapý gibi kilitledik aydýnlýðý
günlük yaþamlarýmýzý soyunduk
giyindik korkularýmýzý
daha vakur, daha aðýrýz þimdi.


gözlerimiz mavi umut döküyor
kara günlerimize
gözlerimiz yeþil bahar
kanýn, gözyaþýnýn, acýnýn topraðýna
ve gözlerimiz ela sonuna kadar.


bir çocuða sokak boyu bakarken
iþte o renkler çakýr olur, yalým yalým
yakar, zalim dediðimiz o aptalýn zulmünü
ah! gözler kör, bu ikircikli yürek
söyle þimdi neye yarar.


oðullarýmýz kýzlarýmýz de ki sen: aðýtlarýmýz
iþkence, yokluk, yalnýzlýk tepeden týrnaða
yüzümüz yýlan ölüsü kuru toprak
düþündükçe umut kýrýðý o derin karanlýðý
yine de bir umut Sisyphus’un inancýnda.


adam olunur mu korkudan bilmem ki...
sustuk iþte!


Zeki KIRHAN
Sosyal Medyada Paylaşın: