Özdemir Abi’nin söylediði gibi bir duygu içimden geçenler...
/
Bende bir yalnýzlýk var ki güzelim,
senden gayrý olan, sevdiklerime aðladýðým,
aðladýkça damladýðým,
damladýkça kanadýðým bir yalnýzlýðým...
Karþýma oturtup konuþsamda
bana suratýný asar bu duygularým...
Benim duygulanmalarým ki; rakýnýn, balýða baðlýlýðý gibi,
Nazým’ýn, Marks’a baðlýlýðý gibi,
ya da Þems’in, Mevlana’ya baðlýlýðý gibi
sanki gemici düðümüyle sana baðlý...
Gemici demiþken güzelim,
denizlerin dalgasýnda hafiften salýna salýna,
bu lugati bozulmuþ kelimeleri sýrtýma alarak,
omzumu sana yaslayasým var...
Yalnýzlýðýmý paylaþasým,
yarýsýný senin gerdanýna býrakasým var...
Ben ne zaman çakýr keyif sarsýntýlarýmý anneme söyleyemesem
çýkarýp kaðýtlara yazýyorum!
Kaðýtlar dile gelip söylese derdini
belki onlar da bir kadeh raký ister,
rakýnýn derdinden deðil de
bunca sitemden sonra
belki
kaðýtlar bile seni geri ister...
Sen ki benim derdine vurulduðum türküm olmuþsun
yangýnýnda kavrulduðum devrimim olmuþsun,
aman bre güzelim
gelmesen de olur artýk
içimde büyüyen bir aðaç olmuþsun!
Meyvelerim sen koksun,
yalnýzlýðým bana yeter...
Hüseyin Özkaymak
Ayvalýk
Eylül 2015