Ne yaparsan yap
Kambursun bu coðrafyada
Nerede uyursan uyu
Gördüðün ayný gökyüzü
Hicîvde yalan çok
Sözde geri dönüþ yok
Doðru söz topal eðri söz deðnek olunca
Kaleyi boþ bulan Vurup kaçýyor
Güneþe zarar veren haramîler
Sararmýþ anýlarýmýzý ezmeye çalýþýyorken
Karanlýða dönüyor garibân dünyamýz
Kahýr çekiyor kadife rüzgârlarýmýz
Ayrýlýðý sevdaya yakýþtýran dört nala varýlmýþ ufuklar
Gururda býrakmýyor tozu dumana katýyor
Batak rengi gözlerimizde
Zakkûm tutmuþ ellerimizde
Karýncýlarýn üzerinden atlayarak geçtiðim
Onca helâl toprak varken
Ellerini sýktýðým hasretler kölem oluyor
Git dersem gidiyor kal dersem kalýyor
Þunu bilirim ki
Ýbadetleri sadece yaradana
Hatýrlarsan
Ben yine üþüyerek yazardým sana
Gitme de derdim
Fakat öyle çok yaðmura doymuþtuk ki
Bulutsuz gökyüzü
Rahmetsiz yeryüzü ister hale gelmiþtik
Esmer vedalarla ekmeðimizi kürtajlamak
Sanki bunu istiyorduk
Topraðýn çoraðý
Dünyanýn kuraðý mutluluk getirecek sandýk
Sevdin mi þu yaðmurlarý
Kralsýn anlayacaðýn
Saðnak saðnak gülmeyi özlüyorken
Papatyalara þikayet ettim seni
Öyle demledim þiirlerimi
Ýki satýr daha akýtacaðým yaþ
Borcum olsun sana
Artýk
ölmüþ bir balýk gibisin köhne güvertelerde
Bu saatten sonra
Ne o gemi bu limana yanaþýr
ne de bu liman o gemiye yakýþýr
Canýmý pazara yatýrdým
EsnafI aþk çýktý þimdi ne yapalým
Diðerlerine göre daha çok üflediðim acýlardan sonra
Canýn yanýyor mu diye sormayýn bana
Uf’ oldu geçti
Artýk yaralarýmý öpmen
Çok komik duruyor deðil mi
Ama sen yine de canýn yanýnca seslen
Kamburumla koþar gelir
Yüz ömür acýna yetiþirim
Küllerimden doðar
Ölünü de severim
Þiir, Ses: Funda Mavi (ÞÝRÝN KELEBEK)