“ Her insan çýplak doðar, çýplak gömülür; her þey beyazla baþlar aslýnda. Kundaklar ninni sever; kefenler dua…”
Aksak ayaklý karýncalar kalkmýþ
Bilenmiþ bile dünden yüksekteki tepeler
Kabarýk topraklar fýþkýrýyorken suskun
Dýþarýda bahar telaþý her yerde
Badem çiçekleri mi dersin
Eriyen karda akan yüzünü yýkayan balýklar mý…
Bir vadi ortasý yankýlanan ezgiler
Köpük köpük nehirler
Kurumuþ çeþmelerde þarýltýlý þarkýlar
Arýlarýn kanat sesleri
Az aydýnlanýrken hava bir þeyler göz kýrpýyor…
Ona dair ne varsa toplanýyor
Biriken her þeyden çok þey olabiliyor
Tükenirken filizlenmek
Üretirken cümleleri kaðýtlarýn azalmasý gibi
Ýki sayfa bir adam boyu…
Dün yine bekledim gelmedi yine
Yokluðunda býraktýklarýyla yetindim
Ruj izli izmaritler
Çayý karýþtýrdýðý kaþýk
Kapý az sonra çalacak diye beklediðim dakikalar, ömrüm…
Arkasýnda kalýn bir bilet
Beyoðlu þahit
Her gece bahane bulup yemeklere gittiðime
Karþýmda tarifsiz sessizlik
Ýçimde koskocaman “MASUMÝYET MÜZESÝ”.
Küçük kayýklar kýyýda
Büyük gemiler deniz ortasý matiz
Demir atan romanlar bir martýyla konuþuyor
Yolun tam ortasýndan bir tramvay ilerliyor
Ötede tam dönüþte…
Dev gibi öpüþse ne varsa…
Parklar, heykeller, raylar ve çiçek satýcýlarý….