Kara Timurtaş Paşa'yla Yüzleşme

-Rumeli’nin has evladý Mehmet Baþaran’a sevgiyle-

dedelerimin dedelerinin dedelerinin
hayaletleri akýn ediyor geceleri uykularýmýn kapýlarýna
haykýrýþ ve yakarýþlarla bölünüyor rüyalarým dilim dilim
bilmediðim solgun yüzler, görmediðim yorgun gözler…
sýðýnak arýyorlar, barýnak arýyorlar büyük yalnýzlýklarýna
yurt adýna dövüþürken uluorta yurtsuz kalan öksüzler.
ne yeterli postalým var onlarýn çatlamýþ çýplak ayaklarýna,
ne de saracak bezim, kefensiz vücutlarýna -öyle derbeder
ve hâlâ kanayan sayýsýz yaralarla kaplý derin mi derin-
ah, o kadar zavallýyým ki, yanýt veremeyince çýðlýklarýna
soy kökümden buharlaþýp gidenlerin.

ben onlarý senden sormaya geldim, paþa,
baþkaca bir amacý yok türbeni sýk sýk tavaf etmemin
-ne mirasýna yatmak, ne de þöhretini kapmak hâþâ-
dua falan da etmem, karýþmamak için tanrý’nýn gizlerine;
bir de, huyum kurusun, ne lanet ederim, ne de yemin,
meraklý hiç deðilim, ilgi duymam kiþilerin özellerine.
ama beni denize delik açmaktan usandýran çilemin
rest çektim çarpýk cilvelerine, kokuþmuþ hilelerine,
anladým ve inandým ki dönmek gerek erkekçe en baþa,
doðruluðundan kuþkulanarak tüm doðru bilinenlerin,
gerçeði senden duymaya geldim, paþa.

bursa’dan baþlattýðýn seferi anlat bana,
verilen vaatleri, daðýtýlan umutlarý, kabartýlan iþtahlarý
coþkun hutbeleri anlat din, ümmet adýna, þehadet adýna,
rumeli’yi cennet sanan baþý börklü, posbýyýklý aslanlarýn
ateþli bakýþlarýný anlat, yakýp eriten keþiþdaðý’ndaki karý,
hayallerini anlat, fersah fersah önlerinde koþan onlarýn,
omuzlardan günah gibi sarkan yaylarý anlat, safkan atlarý,
hani kiþneyerek kýyamete koþanlar dörtnala akýn akýn,
anlat nasýl çýkardý veda ayini gibi göðün en son katýna
kulaklarý kevgir eden mehterin o tehditkâr çýðlýklarý.
velhasýl, paþa, sen her þeyi anlat bana.

kim bilir belki de birazcýk üzgündüler,
belki ilk kez kopuyorlardý ipek koynundan yeþil bursa’nýn.
bilinmezliðin davetinin kerametini de bilemezlerdi elbet.
belki son kez baktýlar el sallayan çiçekli þeftali aðaçlarýna
hem de hiç düþünmeden son olduðunu bu ayrýlýk anýnýn;
marmara’yý ilk kez gördüler belki ve belki de saçlarýna
ilk kez dokundu deniz yeli, eli gibi, olmayan bir sevdanýn.
bir daha dönememe kaygýsý mý çöktü buðulu bakýþlarýna?
nedendi o kalp çýrpýntýsý, yüzlerden süzülen o soðuk ter?
nasýl þeydi hissetmek soluðunu ölümün o denli yakýn?
düþündün mü, paþa, onlar ne düþündüler?

mutluluk sayýlýr mý, paþa, kýlýçla kazanýlan?
oysa onlara öyle öðretildi kural, öyle kazýndý belleklerine
týpký ayet gibi, hadis gibi: mubahtýr din adýna dökülen kan!
bu muydu onlarý yambolu’dan, islimiye’den tiran’a dek
kara bir kasýrga gibi savuran meçhulün derinliklerine?
bu muydu, bahçede çiçek toplarcasýna, kapý kapý gezerek
hýrsýz gibi el koymak çaresiz annelerin sevdiklerine?
yýkýmlarýn, yakýmlarýn, talanlarýn hesabýný kim verecek?
tarihte sonsuza kadar tütmeyecek mi bu günahkâr duman?
anlaþýlan o ki, paþa, cetlerime huzurlu bir yaþam yerine
maceralý bir yazgýyý reva görmüþ yaradan.

daðýlmýþlar rumeli’nin dört bir yanýna
mezarlarýný bari biliyor musun, paþa, sahipsiz mezarlarýný,
bir damla su verenleri oldu mu ki girmeden yerin baðrýna?
mucizelerine inandýklarý evliyalar mý baðladý çenelerini?
kim bilir akbabalar, sýrtlanlar okudu belki en son dualarýný.
yokluðun ötesinden duyar gibi oldukça bitmez iniltilerini
hep sana yükledim nedense onlarýn gafil günahlarýný
ve ben ömrümce aþmak istesem de bilinmezlik tepelerini
takýlýp kalmýþým, paþa, en zor bir sorunun en yakýcý aðýna:
nasýl tanýtýrým meçhul dedelerimin dedelerinin dedelerini
torunlarýmýn torunlarýnýn torunlarýna?

Sosyal Medyada Paylaşın: