Üstü baþý yýrtýk bir dilenciydi kent Verdiðinden fazla eksiltiyordu ceplerini Ellerin kalana, canýn soðuyana yeminli.
Ýmana þartlý, Soluksuz bir baykuþ kanadýnda aç; Bakýyordu; Zamandan, okyanustan kalan ne varsa haberci.
“Aklarýnda aðýrlaþan gül kokarsa, Ay bölünüp ferman yaðarsa, Korkuyorum; Ya sorular susarsa…”
Ortak paydalý anaforlarýn diliydi sokaklar; Baþtan veya sondan bakýldýðýnda duraðan tanýmsýzlýðý Ve okunamayan Eski bir uygarsýzlýðýn alfabesinde, Dokunduðun her yerinden, Ayyaþ alýþkanlýklarý doðuruyordu gece.
Uyanýklýðýmýz uyku muydu, Yoksa Kurþuni düþlerin vurduðu yerden mi sýzýyordu güneþ, Söyle, En çok kim savaþýyordu !...
04.12.2014
Sosyal Medyada Paylaşın:
mehmet abdırgan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.