saatler çalmýyor insaný kendine getirmiyor gonk sesi öylesine baþýboþ yüryen insanlar gibi almýþ baþýný gidiyor deli uçmak isteyen güvercinlerin kanatlarý kesik yalpalýyorlar uçamadýklarý gökyüzünde
yerde ayýn parmaklarý eksik dili lâl insan kekeliyor hayatý adým atacaðý yol üstünde sýnýrlar,barikatlar tek gözünü kapamýþ güneþ daraldýkça daralýyor görüþ alaný uyandýrma deðil uyutma zamaný esintilerin sular çekilirken gövdenizden kýþa direnin aðaçlar topraða karýþsa da yapraklar
umudumuz olacak o tek insan var biliyorum sevdalý özgürlüðe,gerçek barýþý bilen bilir bütün çiçekler zamanýnda açar zamansýz yemez içini daðlar ne zaman þans olmaktan çýkar yaþamak hakkýný alýr karanlýkta ýþýða susayanlar
kül bilir ki küldür geride kalan ateþin izleri ölüdür toprakta ölü düþlüler kuramaz düzeni düþlerini canlý tutan’lar açtýrýr bayýrda daðda kentte ülkede evde umudun çiçeðini bin bir renklidir insan kenetli yapraðý ve her dokunuþunda açar uyandýrýr yerin altýna çekilmiþ su damarlarýný!.
08. 10. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.