aþk yok demiþtin de yattýðým dünden birden uyanývermiþtim ilk yapraðý düþmüþtü hazanýn alnýmda bir rüya sönmüþ diðeri yanmýþtý bütün alârm zilleri çalmýþtý usumun beynimin kývrýmlarýnda saklý güller açmýþtý kokusu yazmýþtý ruhuna aþký
bulanýk sevdalardan akýp gelmiþtin diyeceðin sözleri gizlemiþtin hep kalbinin kapýsýnýn ardýna giriþ çýkýþlar yakmýþtý ýþýklarýný sevginin ellerinle toparlamýþtýn kelimeleri dökülüp saçýlýrken gönül heybenden þahlanmýþtý bir beyaz at savurarak geleceðe mavi yelelerini
izin vermemiþti gerçekler ne bulutlara çýkmaya ne de yeryüzüne yeni tohumlar saçmaya düþ çiçeklerim esrik havadan sarartmýþtý yapraklarýný ruhumun aynasýna eðilip bakmamýþtýn nasýl görünüyordu uzaktan aþký inkâr eden resmin ölüsü gitgide ýrayan yaðmur damlalarýyla azalan kar tanecikleri gibi
sevdasýz kalpler oldu mezarýn orda açmadý pembe beyaz çiçekler geriye döndü yelkovan aþký çalsa da saatler vakit geçti!..
09. 10. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.