//Savaşın Çocukları//

Düþleri kalmýþtý donup kalan yüzlerinde

Acýnýn savrulduðu topraklar da...

Vicdanlar tatile çýkmýþtý sanki

Hiç görünmüyordu ortalýkta...

Sonrasý bir hüzün

Bir karanlýk...

Karanlýkta korkulu gözler...

En sevdiðin,en güvendiðini topraða vermenin acýsý

Anlayamamak ölümü o minik yüreklerle...

Sonrasý feryat...

Sonradan anlayacaktý annesiz babasýzlýðýn ne demek olduðunu

Yaþam kavgasýný...

Onlar savaþýn çocuklarý

Hani hepimizin seyirci kaldýðý

Bir resim karesine bakýp üzüldüðümüz sonrada yaþam kaygýlarýmýza döndüðümüz...

Ortalýk toz duman,bitip yiten ömürler

Bir baþýna çocuklar...

Çocuklarýn gözyaþlarý ...

Baba çocuklarý küçük kurþunla mý öldürürler diyen diller...

Ýnsanlýðýný yitirmiþ kara yürekler...

Çocuklarý sahilde oyun oynarken öldürenler

Hayvanýn kýyamadýðýna kýyan zihniyetler...

Kinle,nefretle dolmuþ onca insan sureti...

Bir daha o gözler güler miydi acaba

Bir daha çocuk halinle hayal kurabilir miydi masmavi dünyanýn

Hangi acý daha yakardý canýný bu kadar

Bir daha korkar mýydý karanlýktan

Aðladýðýnda kim koþacak feryadýna

Kim saracak o yaralarýný

Hangi kadýn annesi,hangi erkek babasý olabilir diki

Her insanýn bir defa olurdu anne babasý...

Savaþ borularýný çalanlar rahat mýydý yataklarýnda þimdi

Bilmem kaçýncý rüyasýnda mýydý yoksa...

Savaþlar bir gün biterdi ya o çocuklarýn hayalleri...

Bir daha doyasýya oynayamayacaktý...

Evet vurdular hiç acýmadan o suçsuz melekleri

Vurdular ve oyundan çýktý hepsi...



Sosyal Medyada Paylaşın: