// Acıtırken Günahlar-Affolmayı Bekleyen Ruhlar //

Sýkýþmýþ ruhum bedenime dar geliyor,
Güneþ aydýnlýðýndan kurtulup gecenin karanlýklarýna sürüklenmek istiyorum
Sancýlar var doðmayý bekleyen tümceler...

Gündüz geceye merhaba derken ,
Yalnýzlýðýmý alýyorum dalýyorum karanlýklara...
Bir sitemdir yükseliyor yüreðimden,
Sevdiklerim,sevdiðimi sandýklarým,inandýklarým,kýrdýklarým,incittiklerim...
Ýmkansýz dediklerim / kapýmda beklerken sustuklarým...
Bir savaþ belki de bu ;
Ben den bir ben daha doðacaktý bu akþam...
Aðrýlarým dayanýlmaz bir hal alýyor,
Sancýlar beynimle yüreðim arasýnda sýkýþýp kalmýþ kelimelerimi yaðmalýyor...

Sendin bunun sebebi,þimdi senden kalanlarla yoðurulacaktým,
Baþka bir imtihan/dýn þimdi nasýl geçecektim ya da en baþtan mý çalýnmýþtý sorularým...

Aþkýn karanlýk yaný / gün ýþýðýndan korkan sen,
Nefesinde ellerine sarýlýp kaybolmuþ ben...
Aslýnda bedenimle bütünleþmiþken sen oldun,
Ýlk defa yýkýldý duvarlarýn, ruhuna aðýr geldi bedenin...
Bitmesin istiyordun seviþmeler ,uzadýkça uzasýn
Tanýdýk bir ten kokusuydu en çok sana benzeyen...
Her nefes alýþ veriþinde hayatýn senden çaldýklarýný geri aldýðýný düþünürken,
En çok ben oluyordun,benim oluyordun...
Bana ait olma düþüncesinde karanlýklara saplanýrken,
Adýmý sayýklarken buluyordun kendini...
Kaçmaya çalýþtýkça bana bürünüyordu her yan,
Sesimi benzetiyordun birilerine,saçýmýn dalgalarýnda kalmýþtý öpüþlerin,
Yürüyüþlerim oluyordu baþka kadýnlar,
Ayak seslerinde beni arar olduðunu fark edince kýzýyordun kendine,
Yaþanan onca þeye meydan okuyan,duvarlarýn ardýndaki seni görene...
Akþamýn karanlýðý çökünce odana kaçamýyor/dun benden,
Koþa koþa geliyordun sokaðýma...
Kendine deli gibi kýzsan/da bir tek bedenimde can buluyordu ruhun...
En çok sen olan yanýn/dým ben senin...
Yumuþak karnýndým belkide...
Günahlara bulaþmanýn aðýrlýðýnda ezilirken,
Ellerini açýp yalvarýrken, bana okuduðun nazar dualarýnda en çok sensin aslýnda...
Affolmayý dilerken yaradandan,senin için sunduklarýna
Koþa koþa gidiyordun gecenin karanlýðýnda duvarlarýn ardýna...
Hep acýrdýn ezilenlere,mazlumun ahýndan korkar/dýn,
Bir bana inanmamýþtýn hep fazla hep eksiktim sana...

Ne çok aldanmýþtý ruhum ne çok yara almýþtý,
Kan revan içindeydi ortalýk þimdi ,
Suskunluðunda gömüyor/dum kendimi en dipsiz cümlelere...
Nefesini nefesime kattýðýn karanlýðýn ,aydýnlýðýndayým yine
Rahimde doðum sancýsý gibi acýtýrken günahlar
Doðan çocuk masumiyetinde affolmayý bekleyen ruhlar...




Sosyal Medyada Paylaşın: