Anladım ki, kaybetmeye hep hazırdım...

Ama ben en çok sana geç kaldým…
Ve en çok senden uðurlandým.
Söylesene,
Geçmiþi hep kirlimi kalýr insanýn…


Geceye kördüðüm söylemler býrakýyorum artýk.
Ve ardý sýra birer birer kapanan kapýlarýn ardýnda savaþýyorum yokluðunla.
Neye yenik düþtüðümün bile farkýnda deðilim.
Ki ben, bu yarým aklýmla tanýmýþtým seni.
Sonra seni sevmenin arsýz kalabalýðýnda kayboldum.
Ardýmdan seni kaybettim.
Ýnsan en doðru yerinden kanar mý hiç.
En doðru yerimden kanattýn beni.
Gitmekle-kalmak arasýnda uzun bir çizgide kaldýn hep,
Ne benden yana geçebildin,
Ne de ayrýlýktan.
Bir akþamüstü, sessizce, içinden vedalaþtýn benimle.

Sonra..
Doðruma yenilmekten döndüm evime.
Oysa seni en çok þehrinde yan yana yürürken özlemiþtim,
Çünkü hiçbir zaman o kadar büyük bir uzaklýk olmamýþtý aramýzda.

Kararsýz bir suskuyum þimdi.
Ve senden uzak.
Kendisine kalmayan, bir baþkasýna kalýr mý sence?
Benim gitmeye cesaretim yoktu, sen göndermeyi seçtin.
Vakitsiz bir sarýlýþa mahkûm ettin beni.
Vakitsiz bir ayrýlýða.
Oysa insan ansýzýn yakalanýrdý deðil mi?
Aþka ve ayrýlýða…
Peki, insan neyle yetinebilirdi,
Avucundakileri kaybettikten sonra.
Hep sensizliðin ertesine uyanmakla mý?

Ne eksik yaþayabildik,
Ne de tamlanabildik seninle.
Þimdi uzaksýn.
Þimdi ben, daha yalnýz.
Ýnsan kendine de geç kalabiliyor bazen.
Ama yine de sana geç kalmamayý dilerdim.
Bir uçurum yüksekliðinden sana düþüyordum bir yaz gecesi.
Üstelik saçlarýn omuzlarýný aþýyordu.
A benim gülüþünü dudaklarýma iliþtirenim,
Geniþ zamanlarýnýn tükendiði bir vakitte tanýdým seni.
Kalmaya zamanýn yoktu üstelik.

Sustuklarýmdan tanýrlar beni burada,
Çünkü susmak en büyük karþýlýktý sana.
Susmak, aþka teslim olmaktý.
Ben sensizliðe susmaktan dönüyorum her gece.
Her gece, dokunduðun yerlerimden kanýyorum.
Ve hep sana geç kalýyorum.

Yüzüm hüzünken,
En çok adýný duymaktan korkarým ben.
Söylesene,
Þimdi hangi kent unutturur seni bana,
Ki düþerken yüzün aklýma…
Sosyal Medyada Paylaşın: