Muhtıra
Kýrýldý iþte sûretine gömdüðüm gökyüzü
kýbleye durdu ne varsa aþk adýna
ellerim telâþlý gonca açmaya korkan
parmaklarým dikenli teli ömrümün...
Terkisinde gecenin bir ince hicâz
mâhur bir bestenin koynunda uykum
geçmiyor bir türlü sana mahmurluðum...
Zâtýna hayranlýðým ezelden baþlar
kýrdýðýn aynalarda tuz buz olmuþum
sen ki dalar gözlerin batarken güneþ
aðrýlý zamanlarýn bezgin voltalarýnda
çýktýðýn yollarca uzarken zaman
oracýkta serilir önüne rûhum...
Hücresinde yüreðim çile doldurur
katýksýz hapislerde çürür ellerim
tenimde eriyor bak gâfil düþlerim...
Çekiyor sýrmasýný yüzümden güneþ
kimsesiz bir dað baþýyým
eteklerimde kar..
üþüdükçe savruluyor enkâzým
gayrý hükmüm kalmamýþ sevda türkülerinde
dokunma tellerime; kayýp mýzrâbým...
Yokluðunun vebâlini astým ya boynuma;
bil ki, daha da bir þey olmaz bana!
Duy beni sevgili!
Dizelerime geçmese de sözüm
bir gün elbet dize gelecek özün!
Özlem Tarhan
Nisan/15/iki bin on dört
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.