Suç âleti kaybolmuþ zincirleme cinayetti aþkýmýz.. doymuyor öldürmeye, serî katilim oluyordun her bahar geldiðinde...
Görünmeyen kancalarý vardý etinin beni sana tutturan.. sevmiþtim acýnýn tadýný ve rengini olmazlýðýn...
Boynunu sevdim en çok buðulu kuytusunda kaybolmayý baþkaca çok þey iþte... Saçlarýma sinmeden terk etmezdi meselâ göðsümde demirleyen soluðun.. Derken... sert ve hoyrat omuzbaþlarýnda kaybettim gençliðimin nazlý telâþýný..
En kalbî duygularým en tenhâ kaçýþlarýn oluyordu ekserî.. Rivâyetlere hapsedip apansýz vuruyordun zincire çocuksu, hesapsýz gülüþlerimi...
Tüllenen akþamlara sýðdýrýp gözyaþýmý çýplak bir sonbahar giyinmek gibiydi koynuna iliþmek.. Ve seviþmek; suça meyyâl tenimde silinmiþ parmak iziydi...
Þimdi; bildiðin adreste oturmuyor aþk terk edilmiþ meskûn mahâl düþlerim.. Bunca yýl sustuklarým; dilimin döndüðünce iþte bir sýðýnma talebi...
Özlem Tarhan Mart20/iki bin on dört
Sosyal Medyada Paylaşın:
Özlem Tarhan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.