Gitti Ömrü Nazeninim...

Ne doya doya kokladým, ne bir deste gül derdim,
Hatýrasý olmasaydý, bu þehri terkederdim.
Ya bir yerde sýzar kalýr, ya da ölür giderdim,
Ben ölmeyi istedikçe, arttý gönülde derdim.

Hani bir þarký vardý ya, saymadým kaç yýl oldu,
Yaþamadým ki sayayým, sensiz geçen yýllarý.
Dostlar unuttu adýmý, aynalar da el oldu,
Saldýðýn tomurcuk gülden, bildim giden yýllarý.

Tuttu körpecik eliyle, titreyen ellerimi,
Kýrmýzý bir gül uzatýp, tebessüm etti bana.
Öpecekmiþ anneannem, tuttuðun ellerimi,
Koþarken dedi, bak orda! Çok selam etti sana.

Dedim ey ceylan yavrusu, haber eyle yurdundan!
Hýzýr mýydý, ermiþ miydi, bir göründü sýr oldu?
Koþtum saman çöpü gibi, kehribarýn ardýndan,
Gelir diye beklediðim, her günüm asýr oldu.

Hadi diyeyim hayâldi, ya elimdeki þu gül? ..
Hayýr, hayýr! Ýki kere deli olmaz bir insan!
Kendi gül dü, nesli de gül, gülün ikramý bu gül!
O gül þehrimizde açmýþ, þimdi sen de gül ey can!

Yakýndan bakamam sana, uzaktan bir göreyim,
Ey canýma can kataným, ey gönlümün süruru!
Bastýðýn yâr eþiðine, yüzlerimi süreyim,
Hasretim, ruhu revaným, sen ey gözümün nuru!

Bu ne devlet, ne saadet, artýk gam etmem caný,
Konuþuyordu taþ, toprak, ` bu þehir arzýn caný! `
Ýster sevincinden çýldýr, ey bülbül bas figaný!
Gülün þebnem zamanýdýr, terketme gülistaný!

O gün bu gündür sorarým, bir bilen var mý diye,
Ne kendisini gören var, ne de adýný duyan.
Þu salýnan selvi boylu, acep o yâr mý diye,
Koþtum hayâlin peþinden, o beni derde koyan.

Ya Rab! Kimseler yanmasýn, böyle aþkýn narýna,
Artýk mecalim kalmadý, dayanmaz bu derde kul.
Bildim sevenler dünyada, vasýl olmaz yâr`ýna,
Cennetinde yâr yok ise, cennet istemez bu kul.

Muammer Bilim

Sosyal Medyada Paylaşın: