Dediler ’Ýþte Süleyman! ’ baktým ki bir karýnca, Bu dünyanýn harmanýnda sanki buðday tanesi. Benlik daðýný eritip, dosta yokla varýnca, Kâinat ki, harmanýnda olmuþ buðday tanesi.
’Dem bu demdir! Dem bu demdir! ’ deyip durur karýnca, Dünyada ömür bir gündür, o da yalnýz bugündür. Her kim ki bu demi baþa taç etmiþ der karýnca, Olur mülke Süleyman, çünkü bugün, yarýn dündür.
Toza, çamura belenmiþ azgýn semiz filleri, Götürür aþk ýrmaðýna o þefkatli karýnca. ’Sakýn bir Kâbe yýkmayýn! ’ diye Ebabilleri, Gösterirken hem korkutur, öðüt verir karýnca.
Bir insanýn eti yenmez, derisi de giyilmez, Makbûl olan bir hoþ sâda, deyip aðlar karýnca. Gönül Kâbesi yýkanlar, sultan olsa sevilmez, Baki kalan da hoþ sâda, deyip aðlar karýnca.
Muammer Bilim
Sosyal Medyada Paylaşın:
balıbey Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.