Zâlim bir üvey ana, yokluðu
eksik ve kimsesiz bir öðün,
terk edilmiþ masabaþý sessizliði
kaderin çentiklerine yaslanmýþ
sus pus ömür artýðý...
Nedense;
gece gibi mâteme bürünmüþ
karanlýða esir
esrik düþler yýðýný gitmeleri...
O gitmeler ki;
sessiz harfler toplamýnca haykýrýp
düðümlerken boðazýný
baðlar çenesini ayrýlýklarýn...
Ne var ki;
sabah oldu mu aldatýr güneþ
ýsýndýk zannederken
esiri oluruz ýþýk oyunlarýnýn..
ebesiyiz ya yaþamlarýmýzýn
eni konu bir sobeden ibaret
sol göðsümüzdeki yangýn...
Oysaki;
kaçamazsýn ellerinin ateþinden
en elzem eylemindir dokunmak
soluk almaya denk...
Kaçamazsýn bizzat can verdiðin
köhne cinâyet mahallînden..
Kanýn seni senden alýr,
geriye
zamansýz açan çiçekleriyle
namlunun ucuna asýlý bir bahar kalýr...
Bilesin;
tam da budur lâyýðýn!
Aþk dediðin;
beyaz patiskalarda
al kanlara bürünmüþ nakýþ..
Bir ömür sýðarken tek bir kurþuna
be(r)delindir ardýna gizlenen
o þehlâ bakýþ...
Özlem Tarhan Yaðcýoðlu
Mart’ýn on ikisi/ iki bin on dört
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
TASVÎR-İ EFKÂR BÜYÜDÜM... Balat Göç Ünlem(e)lerim Hasbıhâl devrik aşk Âvâz Münzevî Hiç'e İthâf