ben ne zaman beklesem baharýn saçlarýma dolanmasýný
aklý bozguna uðramýþ kýþlar düþüyor
kentimin sokaklarýna
böyle zamanlarda
sardunya kokmuyor hiç bir balkon
’nasýlsa
yapma çiçeklere su veren þarkýlarýn
hiç biri bize ait deðildi’
otobüs duraklarýnda unutulan kelimeleri
darmadaðýn bir cümleye ilave ederken
þairlerin parmaklarý
iflah olmaz yolculuklara çýkýyor þiirler þimdilerde
her yol
biraz daha uzaklaþtýrýyor çocukluðumuzu bizden
soðuk duvarlarý olan bir yetimhaneye dönüyor biraz da
ruhumuzun arka bahçeleri
düþüncelerinde ihtilal yaparken sol tarafýmdaki susmuþluk
geçmiþ kederlerin kaderi yer deðiþtiriyor
sað omzumdaki defterde
ve Tanrý
bütün günahlarýný affediyor
yalancýlarýn