kentler dolusu yalnýzlýklar yatýyor nice aþýðýn koyun boþluðunda
ki biz
kendimizden vazgeçmiþtik vazgeçilmezliðini anladýkça yar’in
hangi kuytu köþesine inse gözlerim gözlerinin
yeþilin adý karýþýyor karmaþýk telaþlara
buz karasý bir sessizlik çöküyor
eðri büðrü harflerine hafýzýn
senden
benden
bizden sonrasýndaki yetim gökyüzünün
yaðmuru bile kalmadý ceplerinde
þimdi
saçlarýmda gördüðün
ayaz düþ kýrýklarýndan örülü bir kýþ
ya biz adamakýllý yakýþmadýk aþkýn kýrmýzý sýcaðýna
ya aþk yakýþtýramadý kendini bizim ellerimizin soðuðuna
aðzý yaralý cümlelerden devþirirken yokluðun çýrýlçýplak varlýðýný
ne giyse üstüne
üþüyor Leyla’nýn gözleri
sen ki
ölmüþ bütün Mecnun’larýn mecburi asaleti
düþ yoksunu kul
sence
dar gelirmi cehennemin ateþi
ar’sýz yaralarýmýzýn
yar’sýz günahlarýna