Uzattýkça ellerini, kýsalýyor parmaklarým;
Hýzlandýkça adýmlarýn,
Dizlerimin baðlarýna takýlýyor,
Yollarýma itinayla döþenmiþ parlak ayrýlýk taþlarýna çarpýyor
Gözümden sakýndýðým besili senli duygular,
O deðil de son hatýran
Düþüveriyor, -gamzesi gülüþünün
Kýsýrlaþýyor sanki çamurlarýn kollarýnda;
Tebessümler doðmayacak dersin görsen bir daha…
Ben ise o an söz veriyorum
Güleceðim, gülüþünün soðuðunun inadýna
Isýtacak yediverenleri dudaklarýmýn
Kýrmýzýsýndan güller sunacak
Sahil kenarýnda göz göze oturan gencinden yaþlýsýna
Aþýklara;
Çocuk muyum ben; imrenecek deðilim ya!
Benimki sadece aþka dair garipsenecek zavallý bir muamma;
Ha geldin ha geleceksinlerde çakýlý kalmýþ
Bir kapý eþiði, yarý açýk bir pencere pervazý
Hep bir umut dönüþünden yana,
Dünyanýn ta içinde,
Araf’ý yaþamak;
Sen yaþarken sana ölü muamelesi yapmak
Ne yapayým ki, bu koþullar altýnda en iyi ihtimal bu
Ulaklar bu kadar suskunken varlýðýndan yana…
Kuþlar bile konmazken can kenarlarýma
Lal olmuþ bir hayat hikayesi sayýyorum kendimi
Okunaklý olma umuduyla…
Verimli deðil ki topraklarým
Yeþertsin gül/üþlerini dudaklarýnýn…
Sabidir aþkým hani
Masumane, aþk bile sayýlmaz belki…
Aþk/çýk ! Çýk saklandýðýn yerden;
Bir, iki…
Uçurtmalarým dahi deðmez saçlarýnýn rüzgarýna
Üfleyerek yükseltirim -alýþkýným da gerçi
Kendi çabalarýmla,
Sen hep dakika farkýyla geç kaldýðým son sefersin
Hýzlý giden bu hayat vagonunda…
Bilmezsin;
Sonbaharý anýmsatýyor safran rengi saçlarýn
Kaybediyorum bilincimi sana dair
Dokunamýyorum ezbere tenine
Sözlüye habersiz yakalanmýþ bir öðrenci gibiyim
Kaderine razý, kazanmaya çalýþmakta zamaný
Dil çýkartarak durmak bilmeyen yelkovana…
Sýfýr, otur çivilerin mesken tuttuðu diyarýna
Batýyor sensizlik, iðdiþ ediliyor ruhum
Hiçbir yere sýðdýramadýðým yokluðunda…
Kaçýncý düðüm bugün nefesim
Nemden eksik kursaðýmda,
Adýn çýkacak diye ses tellerim
Akordunu bozmuþ bir melodi zýrvalýyor
Tam da bu þiirin ortasýnda
Yutkunma bizsizliði;
Sýrf inecek diye haram lokmasý sensizliðin
Ben hep sendeyim
Bir soluktan bir soluða...