Ne tuhaftýr deðil mi
Ciðerlerindeki oksijenin de terk etmemesi seni o gittiðinden beri?
Lafta kaldý iþte, tüm sözler gibi…
Göðsünü dayarsýn ya
Yaðmurlara yeni kanmýþ topraklara,
Yanaðýn ýslanýr, göz bebeklerin çamurlaþýr
Sislenir perdelerin;
Bir karýnca geçer ufuk çizginden eli kolu dolu,
Ona bile dur diyemezsin;
Çare/sizsindir iþte
Yýrtýlýr gýrtlaðýnda son hýçkýrýk
Bereketten yoksun da deðildir hani toprak
Altý insan dolu iyi kötü; üstü desen o hesap
Ellerin dokunur mu dualara
Týrnak aralarýna mý dolar sevdiklerimizi sarýp sarmalayan toprak?
Son deðildir bu gidiþ de,
Ölüm mutlak son, bu yalandan misafirhanede…
Gerçi hakkýný verdik sevmek denen meselenin
Üzülme be can, senden ötürü deðil
Yaz kýþ soðuk benim kader çizgili ellerim;
Yokluðundan deðil üstümü örtüþüm inceden bir þilteyle,
Siluetinin hayalleri kaplamýyor gecelerimin daðlara bakan kýsmýný,
Hiçbir þiire deðmiyor tek bir saçýnýn ipekten teli;
Nazenin deðil artýk þiirlerimin finalleri,
Seslenmiyor kondüktörlerin kalkýþ düdüðünden sana...
Hiçbir otobüs bileti kesilmiyor adýmdan adýna
Cam kenarýna alýyorum her istikamete
Bükük boynumu dolduracak bir senli kokan omuz yok
Ne de olsa…
Teþbihler bir benzetilenden yoksun,
Anlýyorum ki günler intihara teþebbüs ettikçe
Takvimlerden,
Sen yoksun…
Kurulu deðil saatlerim
Acelem yok kimselere,
Bakkal Mithat abi de bekleyecek deðil ya
Ayýn on beþi gelmedi ki, bir kere…
Devri âlemlerde maneviyatým,
Ýçimde cýlýz bir sesin baskýsý
“Doy/amadým”
Açýk yar/alarýmdan
Sýzdým hep,
Cürmün kadarýný dolduramadým
Adaktý sevdam yoluna,
Ben adandým ama sana yar/anamadým yar,
Dilimde kekremsi sensizlik,
Üstüme basýp geçseler
Ayak izin kalsýn isterim; ne yalan söyleyeyim...
Gözüme çarpan bir kýz çocuðunun annesine sarýlýþý
Apar topar,
Burnuma takýlý kalmýþ bir kokuyu saklýyor
Yaðmurla mühürlü topraklar
Dudaklarýndan seni kusuyor,
Ölümle baþlar kimi zaman aþk’lar…