yokladýðým yüreðimde
derin bir sessizlik çarpýyor kulaklarýma
biraz acý
biraz hüzün
þimdi yanýk keder kokuyor sevda
küstüðüm herkesten özür diliyorum
sizin bir suçunuz yok
ben
ayarsýz seviyorum
bir dudak payý kalýyor satýrlarda tutsak
sürgüne uðurluyorum çocukluðumu
dilim dudaðým yanýyor
bilmiyorsun!!
hangi istasyonda kaybettim beni
ve
hangi tarafý daha çok aðrýyor kalbimin
gözlerim hangi mevsimde öldü
bilmiyorum!!
yüreðinin kurak iklimlerinde
filiz vermedi aþk
ne yaðmur yaðdý topraklarýna
nede güneþ parladý
ay hükümdardý senin coðrafyanda
sefil bir dilenci oldu ruhum
en çok yokluðundan utandým
sýðmadým yere göðe
sýðdýramadým
þimdi fakir bir mahallenin
öksüz kalmýþ çocuklarý gibi
bulutlar eksik olmuyor gözlerimizden
yaðmurlar
soðuk yaðýyor
donuyor þarkýlar
karanfil kokulu bir ayrýlýk
pusuda bekliyor
caným terk ediyor tenimi
þuurum kayýyor
nefes almak yük geliyor ciðerlerime
kaným alev alýyor
duruyor dünya
orda iþte
o anda
ama
ölünmüyor
birikmiþ bir sitem kusuyor kelimelerim
kekeme oluyor yüreðimdeki acý
suskunluklara gömüyorum kendimi
kapýlarý kiltliyorum
göðü yere indiriyorum
ne varsa tutuþturuyor
ve
senden gidiyorum...