aklý bozguna uðramýþ zamanlarýn
tanýdýk selasý çýnlýyor kulaklarýmda
’neydi bir arada tutan þey ikimizi’
diyor þarký
buz kesiði bir yalana dönüyor geçmiþ
üþüyor yýlanlar
hani derdin ya sen
en çok þafak vakitleri
tel tel olur saçlarý yalnýzlýðýn
ve en çok o zaman
yar’in zülfü düþer
gecenin gözlerine
velhasýl
birden ona kadar saymayla tükenmiyordu hayat
ve hiç bir gece yoktu ki
güneþin koynuna saklanmayan
’ben en çok
gecelerini sevmiþtim senin’
adýnýn ilk harfini unuttukça alfabe
dilimde
baþýboþ bir ýslýk peydahlanýyor
tamamlanamayan dualarýn
kayýp aminlerini arýyor ellerim
kekeme kelimelerde
biliyor musun
bir zamanlar
ölüm toprak rengi bir hal alýrdý gözlerinde
gülümserdim
ve Tanrý
ateþe verirdi cenneti...