’þairliðim tuttu yine
parmaðýmý sokup boðazýna
öðürte öðürte
kusturdum yüreðimi’
zamanlar geçer içimden
sonra
içim
içinden geçer
anlýk bir telaþýn
kaygýsýný yaþýyor vakitler
dilim sürçüyor git gide
ve ellerim
bir otobüs duraðýnda unutuyor kelimeleri
hani düþtüðünde gözlerimden
paramparça bir vatan oluyordu ya sesin
evsiz barksýz bir sessizlik
adýnýn ilk harfinde
ah be gözüm
sýzýlarým arsýzdýr
ve
yarsýzdýr artýk yaralarým
bilirmisinki
mayasý bozuk bir ruhun eseriyim ben
ve sanýrmýsýn ki
iki yakasý bir araya gelir
dokunduðum þehirlerin
hadi git
bit sonra
yeniden baþlayan her aþkýn ardýndan
yemin ederim ki
bundan sonra
gözlerine düþen yýldýzlarda
tutuþmayacak gökyüzü
ve kopmayacak kýyamet