bir trenin sirenine düþerse vedam
bir türkü alýr götürür gözlerimi
yüreðime yaðmur iner
dilim kanar
dudaðýmda hüzzam bir yara
dökülür acýlarým içime kimse görmez
aðýt aðýt acýyý avuçlarsa yüzüm
bir rüzgar alýr götürür çýðlýðýmý
içimde susmayý öðrenmiþ dað yollarý
bir çobanýn kavalýnýn sesinde daðýlýr yaralarým
zihnimde düþlerimin hüsraný
yüzüm susar
rengini yitirir gözlerim
kalbim kalem kýrýðý
sorkuçlarýn örttüðü aðaç yaralarý gibi
aðrý kaplar tenimi kimse bilmez
dokunduðum daðlar dökülürse uçurumlara
giderim
kimliðim dilsiz kalýr
mülteci bir el alýr götürür yüreðimi
içime iþler rüzgar
dem dem efkar içerim
tutunmam iðde kokusuna
küserim kýrlangýç kokan gecelere
yüzümü ýrmaklara boþaltýr gözlerim
seni doðurmam gözyaþlarýmdan
dokumam gülümsemeni tenimden
dökerim þiirlerimi ateþe çýðlýðýmý kimse duymaz
yerini yadýrgasa da her göç
dönülmez gidilen her þirazeden
Ekim2013/Antalya
Sýtký Özkaya