söyle kaç acýdan bir aðýt çýkar
kaç kýrýk nottan bir kaldý
kaçtan geçti yazýlýr karneye
düþlerimi ateþe bandým sevgili
þimdi yüreðimi diþliyor isyan
ölüm öp beni dudaðýmdan
zanlý bir türküyle zehirlenmeden
çaldýðýnýz gökyüzünden bir fýrça mavi çekseydiniz üstüme
ben de tansýk sevdalara tutulurdum belki
saçlarýmý düz tara anne
gökyüzünden düþen yýldýzlarý
çürüyen gecelerde ört üzerime
kirpiklerim yaðmur saðarken gözlerimden
sen de gömme beni yüreðindeki makbere
yoruldum
beni bütünlemelere býrak hayat
yoksa ne serersen ser kurumaz üstümde
yüzüm ayna kýrýðý
düþlerim bir direniþ kadar yalnýz
sen gözlerime dokunuyorsun
yüreðim hüzzam bir þarký tadýnda yanýyor
zulamda söylenmemiþ sitemli bir türkü
ve yaban bir aðrý akort olurken sinemde
beni bütünlemelere býrak hayat
belki bir üveyik geçer daðlardan
belki bir güvercin havalanýr ovalardan
savrulan bir gül gibi umuda düþürürüm yüzümü
ölüm öp beni dudaðýmdan
hissetmezsen aþkýn narýný
sahiplenme ölmüþümdür
hani hüzünden fazlasýydý hayat
daðlarýn nazlý kuþu beni de aðlat
sen gülüþümü sakla gözlerinde
güneþ doðana kadar
ben sükûtun diline oturuyorum
Temmuz’2013-Antalya
Sýtký Özkaya