hüzün bildiði gibi geliyor yine, deruni
baretsizim
olmadýk yerden vuruluyorum
gözyaþý yarasý yanaklarým
sesimin rengi ikindi gibi kanýyor geceye
baðýramýyorum
batan güneþ beni de götür gittiðin yere
gariplik sarýyor gönlüm
moralsizim
gurbet türküleri yýrtýyor boðazýmý
siyah beyaz coðrafyalarda sararýyor resmim
üþüyorum kartpostallarda
takvimlerden düþüyor ömrüm
rüzgar beni de götür gamýn bittiði yere
yaðmurun aðýtýný dinlerken güz
her damla
hüzün doðuruyor saçlarýmda
ben seni soluyorum geceye
her þarkýda
hece hece çürüyor ismin
bir vagon gibi kopuyorum trenden
bulut al beni yorganýna umut ülkesine götür
barikatsýz bayraksýz pusatsýzým
ellerim yurdumda deðil
topraðýn kýrýldýðý yerden mayýn biterken
her kurþun bir yara büyütüyor hudutlarýmda
dört doðruyu bir yanlýþ götürüyor yine
acý kalbimi sýnarken
ben öldükçe içimde birikiyor kül
ellerime bulaþtý hastalýðým
medetsizim
uyan baba ellerimden tut anneme götür beni
Ekim2013/Antalya
Sýtký Özkaya