Buz gibi içim
Havadan ziyade,
Paçalarýmdan hayat hikayem damlýyor
Aklýyor, p/aklýyor beni;
Pervaza dayalý dirseklerim,
Bileklerimi zorluyor gayri ihtiyari
Bir yerinden tutunmak istercesine
Hayata;
Buðulu camlardan deðil, gözlerden
Seyre dalýyorum
Ýnsan yüzlerinin karýþtýðý
Semaya…
Sus diyorum yaralý tarafýma,
Baðýrýyor “ Sesimi duyan var mý acaba ?”
Týk yok…
Kýrýklarýna dolanýyor dilim,
Ýçime içime sessizce akýyor;
Yusuf’un düþtüðü kuyu misali bir yerde
Kah öksüz, kah yetimim…
Tam zamanýnda çýkartmýþým
Kýþlýklarýmý;
Gözbebeklerime gölgesi düþüyor
Kar tanelerinin,
Þu güzelliðe baksana!
Çok yakýn lakin bir o kadar uzakta;
Gidilecek bir durak,
Varýlamayacak bir sevda taþýr
Minicik bedenlerinde kar tanecikleri;
Ben de beyazlardayým hayallerimde
Gelincik benim, ben minik gelinim…
Ama zamaný deðil düðün derneðin
Ben tahta sýralarda özümü karalamak
Ýsterim…
Acýlardan deðil, muallimlerden
Yaþamý, insan gibi yaþamayý
Öðrenmeliyim…
Bahtýmýn karasý düþmemeli tahtaya,
Beyaz yazmalý hep tozsuz tebeþirler,
Teneþir demedim ya kefenlere sarýlý
Minicik yürekler;
Cahilliðe karþý cihat içinde kan ter
Güzel Kardelen’ler…
Latin alfabesiyle anýlmalý adým,
Ve ben adým adým dalmalýyým
Ýrfan yüklü deryaya!
Bir romanda kendimi bulmalýyým
Akýp giderken satýrlarýndan
Bulaþmalýyým baþkahramanýn
Buruþuk yüzlü feryadýna!
Lakin ben yine ben’im
Pencerenin buðusunda
Dikili hayallerim, pusuda…
Babam duyamadý aslýmý
Bilemedi biricik miniðinin
Çok katlý ahþap binasýnýn
Bir düðün gecesi çatýr çatýr
Yandýðýný,
Belindeki kemerin kýrmýzýsýnda
Kanadý
Okul bahçesindeki seksek çizgileri,
Bir karaltýnýn ellerinde
Sobelendim hayata…
Önüm, arkam, saðým, solum
Yara,
Açýk ara farkla...