Hüzün Karargâhı
Valizimi açar açmaz hatýralarýn çýkacak diye korkuyorum.
Bir kadýnýn en mahrem yeridir kalbi,
Kýrýlýrsa faili meþhur el’lerle direnir kendine.
Üþüdün mektuplardan çýkan seslerle.
Ve ben
Önce bir gemi
Sonra bir kenti terk ettim kurak geçen iklim bozmalarýnda.
Yine de en çok seni üþüdüm çocuk…
Boþadým verdiðim tüm sözlerimi
Boþ ol…
Boþ ol…
Boþ ol…
Kaç duvar öpüyorsa sývasý dökülmüþ yüzünden
Bir o kadar yalnýzsýn.
Yassýzlýðýn gözünden taþar
Bataklýklara saplanýr yaþlarýn, tüm dikenler kirpik olur çýkar önüne.
Gittin.
Siyanür renkli insanlarýn arasýndan sýyrýlýyor aþk,
Bir hastalýk gibi bulaþýyor kelebeðin kanatlarýna.
Dökündüm sývasýný hüznümün
Soluyorum…
Zaman affedilmeyecek yaralar açýyor,
Kana bulanýyor elim gitmelerden kalan ne varsa.
Hakkým deðil midir ölmek?
Þimdi sevsene beni,
Ölüme ayak basayým inceden inceye.
…
Koynumda hüzün beslemiþim yýllardýr,
inan sen gidince ortaya çýktý.
Bu yalnýzlýk denen þeyi baþýma senin musallat etmiþ olmandan korkuyorum çocuk, ne kadar kazýsam da içimde kalýyor bir parça.
Müziðin tuzaðýna düþünce
Mevsimi kaçar trenin
Ve þimdi solar tüm çiçekler. –papatyalarda dâhil-
Osman Palabýyýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
Osman Palabıyık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.