Abronya'k
Sen hiç kendini dýþladýn mý hayatýndan?
...
Rüyalarýnýz bile ölmüþ
Ellerinizde bitlenmiþ düþleriniz
Ýsrafa teþkildir yalancý bir bahara,
Aydýnlýklar saçmak.
Giden, ardýnda býraktýklarýný yaþ’landýrýr ancak.
Tiz bir ölümdü kelimeler, kimse anlamadý
Ýhtilale teþebbüstür yalnýzlýk,
Günahlarýn izinde.
Sesin batar tenine,
Kanar gözkapaklarýn.
Þimdi rüzgâr neden susar?
Ölüm, tüm çýðlýklarý üstüne alýnmak mýdýr?
Yaprak düþer,
Ten susar,
Aþk kusar.
Sesimde acý yok,
Kandamlalarý, besteliyor Ah’ýn ritmini
Yar’a ölür kendi içinde.
Bazen ölümdür sessizlik, çýðýrýný aþýp.
Bazen
Bazen
Bazen insan meyilidir intiharýn.
Sen hiç kendini dýþladýn mý hayatýndan
Açtýðýn yaralarý annem bile kapatamadý.
Aðladým.
Çünkü geri kalmýþlýklarýmý sildiðim dünde
Yarý yolda býrakýldým.
Ýnsan hiç gözyaþýný aðlatabilir miydi?
Aðlattýn
Ama kanarsýn!
Öldürülmeye doymuyor,
Kýyýya köþeye gizlenmiþ ayrýlýklarým.
Acýlarý direncidir insanýn
Kýrýlmaya gelmez
Bir yaðmur gibi iner þehre.
Bir iþ kazasýydý, kalbin bana çarptý sadece.
Ölü hayaller doðurdum bu kez.
Annemi öldürdüm.
Ve
Son sayfasýný da doldurdum sabýka defterimin.
Ah Abronya’k
Son kez ölüyordu o da,
Meyili intihar olan gözkapaklarýmda.
Acýlarýmý ört bas etmek için uyudum.
Rüyalarýma çýkageldin.
Üþengeç sevdalara direniyor gözkapaklarým,
Kesilmiyor ardý senin, kan baðlýyor itinayla,
Ýnatla sende kalmýþlýðým.
Daha çok içtim daha çok aðlamak için.
Yaðarken yaðmur, ölme bu gece
Ýstanbul soðuk...
Üþürsün...
Limaný aþikâr, gönlü bedbaht.
Noktasý olmayan bir cümleyim
Ben bu þiirde ölürken
Sen yaban ellerde dipdirisin þimdi.
...
Delil yetersizliðinden düþen bir davaydý aþk.
Ve bizim aþklarýmýz
Kendi kurduðumuz mahkemelerimizde son buldu
Osman Palabýyýk
Sosyal Medyada Paylaşın:
Osman Palabıyık Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.