Ben hep beþ yaþýndayým, Hiç büyümedim Anne! O týfýl, tiz sesli, uçuþ uçuþ kelebeðin Gözleri bal rengi, Sözleri býçak ucu yarasý ... Hani sen örmüþtün Eko/seli eteðim, Güneþ tutulmasý rengi yeleðim Annem, dilimde hayýr duam, Çeyiz sandýðýnda saklý dünyam!
Ben hep beþ yaþýndayým, Hiç büyümedim Anne! Hani akþam yemeðinde en çok taze fasulye severdim elinden Senin gibi lezzetlisi henüz damaðýma deðmedi. Ve zaten o günden sonra o sebze mevsiminde bile giremedi Bu eve, anne! Aþ diye kaynattýk usul usul Hiçliðin kazanýnda hasretle karýþýk sensizliði. Kýzýlcýk þerbeti içtik, ele güne karþý Sen üzülme, anne! Elbiselerin her renkten dolabýnda asýlý Ve ne zaman babamýn elinin gölgesi düþtü yüzüne Sen, sükunete büründün en renksiz haliyle Anne!
Gözlerin tan vaktinde takýlý Ýki sessiz yýldýz Ha kaydýlar ha kayacaklar Derken ömür demini çoktan aldý Anne!
Masallardaki Anka’yým, Bir kez daha gelsem dünyaya Bir kez daha, küllerimden sana Tereddütsüz Sen de doðacaðým!
Ben hep beþ yaþýndayým, Hiç büyümedim Anne! Ýki çakýl taþý gözlerim serili Ayaklarýnýn altýndaki cennete deðmeyi Beklerim anne!
Kokun hiç deðiþmedi, Rüyalarýmda her gece öpüyorum gül kokan Ellerini!
Kimlik yaþýmý boþver! Ben hep beþ yaþýndayým Hiç büyümedim Anne! Sosyal Medyada Paylaşın:
AdeMerve Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.