Aylardan Eylül, Günlerden gidiþinin ertesi, Saatler sensizliði yalnýzlýðým geçiyor. Güneþ küs Doð/mamýþ odama. Çiçekli perdelerim solmuþ sanki! Baþucu masalýmsýn sen Bir varmýþ/sýn bir yokmuþ/sun. Kumbaramdaki hüznüme en çok sen Dolmuþsun! Bozdurup bozdurup harcýyorum Geleceðime yatýrým neyim varsa Gözün arkada kalmasýn!
Sana inat Saçlarýmý sevdiðin gibi salmayacaðým Dökülmeyecekler kollarýnýn boþluðuna En sevdiðin renk var ya hani, -mavi- Kaldýrdým odamdan. Utanmasam ne gökyüzüne deðecek gözlerim Ne kulaklarým duyacak mavilerin dalgasýný Ne de aynamýn sol kenarýna sýkýþtýrdýðým Boncuk boncuk bakan resmine Uðrayacak yokluðunda buz tutmuþ ellerim.
Her neyse, Oturmuþum yataðýmýn kenarýna. Yýldýzlar aþikar geceme Masada duran biçare kalemim Fil diþi rengi kaðýdým Hafif nemli , Kalemim tükenmemiþ yazmaktan. Utandým lakin Ben kendimi býraktým Kalem tükendi, kaðýt ýslandý Biz toz duman… Vuslatý yazdýk, oynadýk, Yorulduk... Perdeler kapandý, açýldý
Sen yoksun…
Sosyal Medyada Paylaşın:
AdeMerve Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.