o acý idi, ben hüzne maya dedim hiç bir þey kaybolmadý, tüm, olduðu gibi sývalarý döküldü evin, yer güçlendi çýktýðý deliðe uydu söz bir giz uydurdum karanlýða çözeltiye bir dokunuþ
adýný adýmýn üstüne koydum, aþk dedim suyun topraða salýnmasý bir deðil ama yaðmur bulutu ve deðirmen. ne çok içinden geçtim senin içimde ne çok gülümsedin bir çocuk ve bir adam, karanlýðý deþti
gülü suya býraktým, rengini boya dedim yol güldü yanýnda, o her rengin sahibi kalemi tutan el’de her dokunuþ uyanýþ çelen çýktý gülün ayaklarýný yüzmeyi öðrenmeden
yar dedim tuttum görünmez ipini öyle gergin üstünde çok cambazlar bir paye vermediler güle ki açsýn g’özünü topraðýn, yaðmurun karanlýkta kurutuldu damlalar
o Mecnun idi Leyla’ya eþ!
28. 4. 2005 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.