Yedi Adımda Islanmak

umutlarý yük bilip daðýttým satýr aralarýnda
çýplak ayaklarýyla yüreðimin kaldýrýmlarýnda oynaþan kadýna
ve o gece ilk defa kendim için aðladým
kendime de deðil þahanem
ruhumun yüzümdeki tezatýna aldandým

dedim ya daðýttým
ufacýk bir kýrýntý bile býrakmadým,

ve avuçlarýmý sýzlatýr
delhizlerinde yýkandýðýn yaðmur damlalarý,
faili olmayan bir zamanýn aþk izleri.

yüzümden ve ellerimden çektiðin yeter
sen de sýkýldýn bu duraðan gözlerimden
serçelerde

sonra astým gözlerimdeki umudu bir mültecinin sýnýrdan kaçarken ki yüreðine
utandým,
yoruldum ve sonra yine aðladým
biliyorum
benzetmemeliydim umudun o kavruk alevini
tabakamda duran tütüne
ciðerlerimi deþmiþçesine.

aha þuracýða saplandý ve kaldý kirpiklerin
dilinde hiç gitmek istemeyen nazlý bir istek
dudaklarýmda sesi kýsýk
baþý bozuk bir baþkaldýrý.
bir ikindi daha geçti üstümüzden
ve ben baþ edebilir miyim bir yenisinde.

belki zordu
yarýmdý
yar’imdi
belki de hiç yoktu
ve sadece gitmiþ olacaktý.

Sosyal Medyada Paylaşın: